اى فـروزان گهـرِ پـاكِ بقـیع           گـل پرپر شده در خاك بقـیع

با سـلامـت كـنـم آغـاز كـلام           اى تو را ختم رُسُل گفته سلام

پنجمین حجّت و هفتم معصوم           بابى اَنْتَ كه گـشتى مـسمـوم

اى فداى حق و قربانى دین!           كرده یك عمر نگهبانى دین!

تنت از درد و الـم كاسته شد           تا كه دین قامتش آراسته شد

اى ز آغـازِ طفـولیت خویش           بوده در رنج و غم و درد، پریش

از عـدو ظلم و شرارت دیده           چون پـدر رنج اسارت دیـده

خار در پا و رَسَن در بـازو           رفـته اى با اُسرا در هـر سو

كرده خون خاطرت اى شمع ولا           مـحـنت واقـعــۀ كرب و بـلا

كربلا دیده اى و كوفه و شام           اى شهـید از اثـر ظلم هـشام

آتش غم پر و بالت را سوخت           زهر كین، شعله به جانت افروخت

اثــر زهــرِ بـه زیــن آلــوده           كرده اعضاى تو را فرسوده

نزد حـق یافـتـه فیض دیـدار           جسم تو خفته و روحت بیدار

خود تو مظلومى و قبر تو خراب           دیده دهر ازین غصه پُر آب

شیعه را دل ز عزایت شده داغ           كه بود قبر تو بى شمع و چراغ

ظلمِ این امتِ دور از ادراك           كرده یكسان حَرمت را با خاك

با چنـین ظلم و ستم از اعـدا           بهتر این ست كه قـبـر زهـرا

مخـفـى از دیـدۀ دشمن گردد           تا ز هـر حـادثه ایـمـن گـردد